บางสิ่งบางอย่าง
อางจะดำรง ‘คู่กัน’ ได้โดยไม่ต้อง ‘อยู่ด้วยกัน’
เรื่องราวที่เกิดขึ้น ณ กัษมิระ การร่วมต่อสู้ของราชศักดิ์ ‘เจ้าฟ้าหญิง’ พระองค์หนึ่งกับสามัญชนชั้น ‘เสนาบดี’ คนหนึ่ง คนหนึ่งคือเพชรยอดมงกุฎ อีกคนหนึ่งเป็นเสนาบดีหนุ่ม เพื่อรักษาราชบัลลังก์...เพราะมงกุฎนั้น แพรวพราวงามระยับได้ก็เฉพาะบัลลังก์เท่านั้นไม่มีบัลลังก์...มีมงกุฎ มงกุฎที่ไร้บัลลังก์ จะมีเพียง ‘ราคา’ หากไม่มี ‘ค่า’ แต่อย่างใด บัลลังก์จึงเป็นฐาน...เป็นสิ่งรองรับให้ค่าแห่งมงกุฎงดงามตลอดไป
หากด้านหนึ่งคือแผ่นฟ้า และอีกด้านหนึ่งคือฝั่งดิน ดุจเพชรยอดมงกุฎและฐานราชบัลลังก์ ก็เฉกเดียวกับเจ้าฟ้าหญิงจุฑาเสาวภาคย์ ราชกุมารี และ ศัลยา แห่งตระกูล ‘อักษรเทพ’ ต้นคิดเจ้าของตำรา ‘วิธีการเป็นกบฏ’
‘บางอย่างคู่กันโดยไม่ต้องอยู่ด้วยกัน!’ จึงเป็นความหมายที่สำคัญยิ่งสำหรับคนสองคน และในวันที่ต้องลากัน....
“ในฐานะ ‘ครู’ กระหม่อมย่อมอยากเห็น ‘ลูกศิษย์’ ประสบความสำเร็จยิ่งๆ ขึ้น ในฐานะ ‘ชาวกัษมิระ’ กระหม่อมต้องการเห็น ‘ฟ้าหญิง’ เสด็จกลับมา และในฐานะของ ‘เสนาบดี’ กระหม่อมจะคอย ’ผู้ร่วมงาน’ ที่คงจะทำให้งานเมืองรุดหน้าไปเร็วยิ่งขึ้น”
“วันนี้...ครูจะทำงานหนักเพื่อบัลลังก์...วันหน้าฉันจะมาช่วยแบ่งเบาภาระจากครูแน่นอน มงกุฎจะอยู่คู่บัลลังก์ แต่...ถ้าฉัน ‘วาง’ มงกุฎนั้นไว้บนบัลลังก์ ฉันจะลงมาเป็นฐานบัลลังก์เช่นกัน ลาก่อนค่ะครู...ยามใดที่ฉันคิดถึงกัษมิระ...ฉันจะทำอย่างที่ครูสั่ง หลับตา กำสร้อย...แล้วภาพในวันนี้จะสดใสอยู่ในความทรงจำของฉัน”
“พระเจ้าค่ะ กระหม่อมจะจดจำภาพนี้ไว้เช่นกัน”
“ลาก่อน...ศัลยา!”
กระแสรับสั่งร่าเริง และเป็นครั้งแรกที่ทรงเอ่ยนามอีกฝ่ายเฉกเช่นคนเสมอกัน
“ครูจะไม่ลาฉันในนามของจุฑาเสาวภาคย์หรือคะ?”
“ลาก่อน...” ประโยคแรกมีลักษณะละม้ายคล้อยกัน หากประโยคหลังดังเต็มเสียง “สมเด็จพระพี่นางเธอ เจ้าฟ้าจุฑาเสาวภาคย์ราชกุมารี”
“ร้ายจริง ครูนี่”
ครูคนนี้...จะร้ายจริงแค่ไหน อ่อนหวานปานกัน เข้มแข็งเพียงไร...ทำไม หัวใจของจุฑาเสาวภาคย์ และบางอย่าง...จึงคู่กันได้โดยไม่ต้อง...อย่าด้วยกัน
รอยยิ้มอิ่มๆ น้ำตาคลอเรื่อๆ กับความสุขใจเล็กๆ จากปลายปากกา ลักษณวดี ยังเป็นของคุณเสมอ
รัชนก นามทอน
บรรณาธิการ
เดือนสิงหาคม ๒๕๓๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น