“ผมไม่สนใจหรอก ทั่วโลกเขาจะมองผมว่าอย่างไร ผมสนใจแต่ว่าประชาชนของผมจะกินอะไร เขาจะมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขได้อย่างไรต่อไป ถ้าพวกเขาเข้ามา...เขาจะเอาระบบอะไรของเขามาให้ที่นี่ เอาขนมปังมาให้คนของผมกิน เอาช็อกโกแลตมาให้คนของผมซื้อ เมื่อคนสีหสถานเลิกไปซองสวดมนต์ เพื่อหันไปดูหนังตามโรงภาพยนตร์ หรือดูคอนเสิร์ตตามโรงมหรสพทุกวันทุกคืน คุณคิดว่าสังคมของผมจะเป็นอย่างไร เมื่อโรงงานมาอยู่แทนไร่นาของที่นี่ ธรรมชาติป่าเขาที่ผมเพียรเฝ้ารักษามาตลอดหลายปีจะเหลืออะไรให้ทำมาหากิน ผมไม่สนใจว่าการปกครองจะเป็นวิธีไหน ใครจะเอาผมออกจากตำแหน่ง จะปกครองที่นี่แบบไหนก็ได้ แต่ขออย่างเดียว ขอให้สีหสถานสงบสุขอย่างที่เคยเป็นมา พวกเขาจะทำได้ไหม”
“ผมไม่อยากเห็นผืนแผ่นดินที่เคยสงบสุข ถูกทำลายลงในวันเวลาที่ผมยังมีชีวิตอยู่” เสียงนั้นประกาศสะท้อนจากหัวอก อาจจะก้องไปทั่วเทือกเขาโทรัง
คุ้มครองความสุขของทุกคนบนแผ่นดิน
“แล้วถ้าแก้ไขไม่ได้ พวกทหารเขามายึดที่นี่...จะทำอย่างไรเล่าเพคะ”
สายพระเนตรมุ่งมั่นจับจ้องไปทั่วท้องฟ้าดำมืดเบื้องบน
“ผมจะไปยืนขวางอยู่หน้าประตูโทรังโดจี ใครมันคิดจะครอบครองสีหสถาน คิดจะก้าวพ้นประตูเข้ามา ก็ต้องข้ามร่างไร้วิญญาณของพระเจ้าฎอร์เจ กาโช คนนี้ไปก่อน”
จะไม่ยอมให้ใครเข้ามารุกราน
บทประทับใจให้น้ำตาคลอ
จริงหรือที่ว่าจะรับ...ฉันกลับคืน
“อย่าเสียงดัง”
ไม่ให้รบกวน ร่างบางที่นอนหนุนพระเพลาพระองค์หลับใหลอยู่กลางพื้นตรงนั้น คุณหมอสาวทำใจยอมรับการลาจากได้ยากเย็น เธอร้องไห้หนักหน่วง...พระองค์ได้แต่คอยเฝ้าปลอบ จนกระทั่งเจ้าตัวอ่อนเพลียหลับไปบนพระเพลาของพระองค์ตรงนั้นจวบจนรุ่งสาง
“ปล่อยให้เธอนอนไปก่อน ตื่นเมื่อไหร่...แล้วค่อยกลับโทรังโดจี”
พระองค์ตรัสกับดวงหน้าที่พริ้มหลับอยู่บนพระเพลา พวงแก้มนิ่มยังเต็มไปด้วยคราบน้ำตา นอนหลับใหลอย่างอ่อนล้าเหมือนลูกนกตัวน้อยที่หล่นจากรัง
หัตถ์กว้างโอบกระชับไหล่บางแนบองค์
ให้คนนอนหลับรับรู้ อุ่นใจ ว่าพระองค์ยังอยู่ข้างเธอ
หากความจริงในวันนี้มันเลวร้ายสำหรับเรา คุณก็หลับต่ออีกสักนิดหนึ่งเถอะมัสฤน หลับแล้วฝันอยู่ตรงนี้ นานเท่าที่ใจของคุณปรารถนา เมื่อคุณมีแรงและพร้อมจะรับความจริง คุณค่อยลืมตาตื่นขึ้นมา เป็นวันนี้ที่ผมอยากร้องขอเสียเอง อย่าให้คุณรีบตื่น ไม่อยากให้คุณตื่นเพื่อยอมรับความจริง
ความจริงที่กำลังจะพรากความสุขของผม
หยิบมาอ่านเป็นรอบที่เท่าไหร่จำไม่ได้แล้ว ตั้งแต่ซื้อมา ก็ยังประทับใจในหลายๆบทในนิยายเล่มนี้ โดยเฉพาะเรื่องราวในเล่มนี้ ที่เกี่ยวกับการปกป้องประชาชนจากชาติที่มีอำนาจ การพยายามรักษารากเหง้า วัฒนธรรมอันเป็นเอกลักษณ์ของประเทศชาติ
ส่วนตัวแล้วเวลาดูรายการทีวีที่เกี่ยวข้องกับเรื่องวัฒนธรรมท้องถิ่นของไทย ไม่ว่าจะเกี่ยวข้องกับอะไร รู้สึกภาคภูมิใจในความเป็นไทย และศรัทธากับกลุ่มคนที่พยายามรักษาสิ่งเหล่านี้ไว้ ให้ชนรุ่นหลังได้ภาคภูมิใจ
ส่วนตัวแล้วเวลาดูรายการทีวีที่เกี่ยวข้องกับเรื่องวัฒนธรรมท้องถิ่นของไทย ไม่ว่าจะเกี่ยวข้องกับอะไร รู้สึกภาคภูมิใจในความเป็นไทย และศรัทธากับกลุ่มคนที่พยายามรักษาสิ่งเหล่านี้ไว้ ให้ชนรุ่นหลังได้ภาคภูมิใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น