เหมือนที่เธอไม่วายคะนึงหากองหินของอาม กับอ่าย ความมืดสลัวทำให้เธอมองไม่เห็นดวงหน้านั้นถนัด หญิงสาวคุกเข่าลงด้านหนึ่ง นาเคนทร์ทรุดลงอีกด้านมือแข็งแรงเอื้อมผ่านกองหินแบรอรับ
เธอลังเลนิดเดียว ก่อนวางมือลง
สัญญาปราศจากคำพูดแม้คำ
นาเคนทร์แตะ เบา นุ่ม รวมกับถ่ายทอดกระแสอ่อนโยนจากหัวใจ
" ได้ยินไหม?"คำถามเบา " ได้ยินเสียงโวยอาจิว..ให้พรจากเหม่ โป้ ไหม?"
" ฉันรู้ท่านต้องให้พรเรา "
เสียงนาเคนทร์สูดลมหายใจยาว ดึงมือหญิงสาววางบนกองหิน
"ผม...."เสียงของเขาสะดุด "ไม่มีอะไรเลย ไม่มีแม้แต่แผ่นดินให้คุณอยู่ แต่..." น้ำเสียงต่อไปแน่วแน่ มั่นคง
" ตราบแผ่นดินกลบหน้า ผมจะไม่เปลี่ยนแปลง "
" เต๊อะ!"เสียงเอศวรีอ่อนโยน อย่างที่ไม่เคยจะอ่อนโยนได้เช่นนี้
" เรา! จะนอนใต้กองหินด้วยกันอย่างนี้ "
ปลายมือนาเคนทร์กระตุกนิดๆ ทว่าเอศวรีจับไว้
"ใช่! ตราบแผ่นดินกลบหน้า "
เธอย้ำสัญญาอันมั่นคงต่อผู้นอนให้แผ่นดินเฮือนตนกลบหน้า
" ผมมีของฝาก ที่สัญญาไว้ "
คนพูดล้วงเข้าไปในอกเสื้อแล้ววางเศษผ้ารุ่งริ่งลงบนมือที่แบรับ เอศวรีก้มลงพินิจเศษธงจากกลางค่ายพวกหลุกซึก
สัญญาณแห่งชัยชำนะ
..........หนังสือที่อ่านแล้วประทับและชอบมากๆ ความรัก ของนายน้อยนาเคนทร์ กับนายญิ้งเอศวรี ไม่หวานจนเลี่ยน แต่ทำให้อิ่มอก อิ่มใจ ได้นาน จนกลับมาอ่านซ้ำๆ ได้หลายรอบทีเดียว....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น